Dat Nespresso een bijzonder paard is dat wist ik al bij de aankoop. Maar ik had verwacht dat hij bijzonder zou zijn op een andere manier. 

Mijn belangrijkste les van Nespresso is dat je moet luisteren naar je paard. Als je goed kijkt en voelt geeft je paard het aan als er iets niet goed zit. Stop niet met zoeken ookal kan je in eerste instantie niks vinden. Als de ongemakken blijven bestaan heb je nog niet goed genoeg gezocht. 

Nespresso heb ik aangekocht als veulentje. Een prachtig dier met een leuke manier van bewegen. Een beetje schichtig maar als je dan bij hem in de buurt mocht komen o zo lief. 

In het voorjaar van 2021, het jaar dat Nespresso 3 werd, heb ik hem weggebracht om zadelmak te maken. Dat ging niet allemaal zonder slag of stoot. Na 2 maanden heb ik hem terug naar de opfok gebracht en mocht hij nog een zomer spelen. Voordat ik hem naar huis haalde heb ik hem nog een aantal weken teruggebracht naar het bedrijf dat hem zadelmak had gemaakt om te zorgen dat ik er thuis veilig op kon. 

Eind november 2021 kwam Nespresso naar huis en kon ik eindelijk zelf met hem aan de slag. De tweede keer dat ik er op ging voelde hij gek, alsof hij niet kon lopen. Nu herken ik dit gevoel, maar toen nog niet. Been geven en naar voren, dan loopt hij het er wel uit... Foute inschatting want een rondje later lag ik in het zand. Pure paniek, het zadel zat niet lekker en moest eraf en helaas zat ik in dat zadel. Contact opgenomen met de stal waar hij had gestaan en het werd afgeschilderd als singeldwang. Rustig aansingelen dan moest het wel goed komen. Voor mij brandde er al een rood lampje, dit was niet gewoon singeldwang, het voelde anders. 

Hipsy stond al onder behandeling van Amber Koppen (Erkend paardendierenarts/ veterinary chiropractor / veterinary acupuncturist / Dry needle) en met Nespresso was ik dat uiteraard ook van plan. Na de val werd dat toch wel wat urgenter. In die tijd liep Nespresso nog goed de trailer op, dus hup op de trailer en naar Amber. Amber verwees ons door naar het SMDC om zijn hals te onderzoeken. Zo geschiedde, januari 2022 ben ik met Nespresso naar het SMDC gegaan. Na een uitgebreid onderzoek, inclusief extra foto's om vast te stellen of er een step (instabiliteit) in zijn hals zit, was de conclusie geen klinisch relevante bevindingen uit het röntgenologisch onderzoek en milde synovitis op C67. Eigenlijk geen gekke uitkomst, zeker nu ik weet wat we later hebben gevonden. Behandeld en weer richting huis. De synovitis moest nogmaals behandeld worden maar daarna was zijn hals weer vrij van ontstekingen. 

Het medische deel gehad, maar dat betekende niet dat het nu opstappen en wegrijden was. Want was Nespresso eigenlijk wel sterk genoeg om mij te dragen? Nee. We zijn het trainen begonnen met werken aan de hand en longeren (oa. met balkjes). Alles aan de bijzet, want stabiliteit in zijn hals was meer dan gewenst. Niet alleen door de synovitis in zijn hals maar ook door zijn jonge leeftijd en beperkte training. 5 maanden heb ik alleen maar vanaf de grond met hem gewerkt. In overleg met Amber was Nespresso toe aan training onder het zadel (beperkt qua hoeveelheid en tijdsduur). 

De toevoeging van de training onder het zadel ging niet gemakkelijk, ineens speelde mijn angst op. Ik kwam er achter dat ik toch best bang geworden was. Met kleine stapjes, beginnen met eerst hangen en dit rustig uitgebouwd naar zitten en bewegen, draafde ik na enkele weken weer rond. Toch bleef het enge gevoel bestaan. Het enge gevoel dat hij niet wilde lopen, of beter gezegd niet kon lopen. Inmiddels hadden we een band opgebouwd en merkte ik dat hij mij er niet meer wilde afgooien. Dat maakte alleen niet dat hij niet nog steeds hetzelfde vertelde als de tweede keer dat ik er op zat. Bewegen lukte simpel weg niet altijd. Als hij eenmaal liep dan liep hij super fijn, maar om daar te komen was vaak een ware puzzel. Er was iets in zijn lijf wat hem tegenhield om in de juiste aanspanning weg te kunnen stappen/ draven.